ՑՆՈՐՔ

Լ. Հ. (2005թ.)

Մութն անձրևաբեր ամպի նման գաղտագողի եկել, ծանրացել է տանիքներին, կախվել է ծառերի ճյուղերից, փակել է պատուհանները: Մութը սողոսկել է տուն ու խորամանկ ժպտում է. ոչինչ չի փրկի, վառի՛ր բոլոր լույսերը, միևնույնն է, նա այստեղ է, ամենուր…

ԼՈՒՅՍԻ ԾԱՌԸ

 Լ.Հ. (2009թ.)

Քաղաքը շրջապատված էր բարձր լեռներով՝ այնքան բարձր, որ արևի լույսը երբեք չէր հասնում մարդկանց։ Նրանք ապրում էին խավարում։  Ամենատարեց մարդիկ պատմում էին, որ եղել է ժամանակ, երբ ցերեկ է եղել ու գիշեր: Ցերեկը արևն է լուսավորել երկինքը, իսկ գիշերը՝ լուսինն ու աստղերը։ Բայց դա շատ վաղուց է եղել։ 

ԳԻՐՔԸ

 Լ.Հ. (2009թ.)

Փողոցի անկյունում մի լքված ու մոռացված տուն կար։ Տերը, որ մի ծեր կին էր, վաղուց վերցրել էր բոլոր քիչ թե շատ պիտանի իրերը ու տեղափոխվել աղջկա մոտ։ Նա նույնիսկ դուռը չէր փակել։ Տանը գողանալու ոչինչ չկար, թեև որոշ իրեր այնուամենայնիվ մնացել էին` մի գիրք, մի մեծ հնաոճ լուսամփոփ և մի խունացած թերթ։ Պատի տակ էլ կարծես հոգնած նստած էր ժանգոտ, մրոտ վառարանը։

ՓՈՔՐԻԿՆԵՐԻ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ

Լ.Հ. (2012թ.)

Գաղտնիք չէ, որ մեծահասակները սիրում են պարծենալ՝ ոմանք իրենց կրթությամբ, ոմանք հաջողություններով ու ձեռքբերումներով, ոմանք նույնիսկ արտաքին տեսքով ու տարօրինակ շատ այլ բաներով: Մեծահասակները նաև սիրում են գաղտնիքներ: Նույնիսկ հաճախ հորինում են, որպեսզի կարողանան դրանց շուրջ խոսել:

ՄԱՐԻՆ

Լ.Հ. (2008թ.)

«Վաղն առավոտյան մեկնում եմ Երևան: Վերջապես։ Մի քանի ժամից կլուսանա. այդպես էլ աչք չփակեցի: Անդադար քայլում եմ սենյակից սենյակ: Երկու ամիս է՝ չեմ ծխում ու հիմա չգիտեմ, թե ինչպես սպանել ժամանակը: Ես վաղը կտեսնեմ Արեգին - 05.09.2005թ.»:

ՄԻԱԿ ՈՒՂԻՆ

Լ.Հ. (12/2004)
(«Համայնապատկեր» 2010թ.)

Ծնվել եմ քրիստոնյա ընտանիքում. ես հայ եմ, ու ծնունդիցս դարեր առաջ իմ կրոնական պատկանելությունն արդեն կանխորոշված էր: Հինգ տարեկան էի, երբ ինձ կնքեցին, ու այդ օրվանից կրում եմ խաչ, որի նկատմամբ միշտ ինչ-որ ակնածանք ու թերևս կույր վախ եմ զգացել:

ՓՈՔՐԻԿ ԱՆՆԱՅԻ ՊԱՐՏԵԶՈՒՄ

 Լ.Հ. (2007թ.)

Փողոցի անկյունում կար մի քարաշեն տուն։ Բարձր պարիսպների վրայից երևում էին միայն գեղեցիկ վարագույրներով զարդարված մեծ պատուհանները: Հաճախ լսվում էր դաշնամուրի ստեղների անհամաչափ ձայնը, ու բոլորը գիտեին, որ դա փոքրիկ Աննան է նվագում։

ՀԱՆԳԻՍՏ ՉՏՎՈՂ ՀԱՐՑԵՐ

 Լ.Հ. (2022թ.)

Ավելի քան 30 տարի առաջ էր, որ պատմության դասաժամին ուսուցչուհին սկսեց խոսել մարդու՝ կապիկից առաջացման մասին: Երևի փոքր ժամանակ ավելի համարձակ էի, որովհետև հարցրի, թե ինչո՞ւ բոլոր կապիկները մարդ չդարձան: Նպատակս բոլորովին ուսուցչուհուն սխալ դուրս բերելը չէր: Պարզապես ուզում էի հասկանալ: Եվ ուսուցչուհին, որ հուսամ՝ ինքն էլ չէր հավատում այդ անհեթեթությանը, ինձ անպատասխան չթողեց. «Կապիկների այն տեսակը, որ պետք է մարդ դառնար, դարձավ, մյուսները մնացին կապիկ»: 

ԿԱՐՈՏ

2018թ.

Շնորհավոր ծննդյանդ տարեդարձը: Մի օր քեզ տեսնելու ակնկալիքով՝ Լ. Հ.

Պառկած ես անկողնում ու չես կարողանում քնել: Քեզ համար բոլորովին աննկատ` դրսից մի աննշան ձայն թափանցել է ներս: Այն անհասկանալի կերպով գտել է ենթագիտակցությանդ գաղտնաբառը: Դու առանց պայքարի հանձնվել ես:

ԲԱՐԻ ԳԱԼՈՒՍՏ

Բարի գալուստ, սիրելի ընթերցող,

Բլոգում կտեղադրեմ պատմություններ ու հեքիաթներ,
որ գրել եմ վերջին 35 տարիների ընթացքում:
Հուսամ՝ կհետաքրքրի Ձեզ:

Մեծ ուրախությամբ կկարդամ Ձեր խորհուրդները, կառուցողական քննադատությունը և քաջալերական մեկնաբանությունները:

Սիրով՝ Լ. Հ.