ՑՆՈՐՔ

Լ. Հ. (2005թ.)

Մութն անձրևաբեր ամպի նման գաղտագողի եկել, ծանրացել է տանիքներին, կախվել է ծառերի ճյուղերից, փակել է պատուհանները: Մութը սողոսկել է տուն ու խորամանկ ժպտում է. ոչինչ չի փրկի, վառի՛ր բոլոր լույսերը, միևնույնն է, նա այստեղ է, ամենուր…

ԼՈՒՅՍԻ ԾԱՌԸ

 Լ.Հ. (2009թ.)

Քաղաքը շրջապատված էր բարձր լեռներով՝ այնքան բարձր, որ արևի լույսը երբեք չէր հասնում մարդկանց։ Նրանք ապրում էին խավարում։  Ամենատարեց մարդիկ պատմում էին, որ եղել է ժամանակ, երբ ցերեկ է եղել ու գիշեր: Ցերեկը արևն է լուսավորել երկինքը, իսկ գիշերը՝ լուսինն ու աստղերը։ Բայց դա շատ վաղուց է եղել։ 

ԳԻՐՔԸ

 Լ.Հ. (2009թ.)

Փողոցի անկյունում մի լքված ու մոռացված տուն կար։ Տերը, որ մի ծեր կին էր, վաղուց վերցրել էր բոլոր քիչ թե շատ պիտանի իրերը ու տեղափոխվել աղջկա մոտ։ Նա նույնիսկ դուռը չէր փակել։ Տանը գողանալու ոչինչ չկար, թեև որոշ իրեր այնուամենայնիվ մնացել էին` մի գիրք, մի մեծ հնաոճ լուսամփոփ և մի խունացած թերթ։ Պատի տակ էլ կարծես հոգնած նստած էր ժանգոտ, մրոտ վառարանը։